Zonguldak’tan bir Hayrullah Tıfıl geçti… Hem de ne geçiş? İnsan olanın anlayabileceği derslerle… Uzun Mehmet Camisinde kılınan cenaze namazı öncesi bizzat saydım, tam 19 saf oluşturulmuş ve cemaat hem enlemesine hem boylamasına tentenin altından taşmış… Soğuk bir taraftan, kar tipi bir taraftan… Kimse yerinden kımıldamıyor ve hocanın cenaze namazı kıldırmasını bekliyor… Zengini, fakiri, mevki makam sahibi, sıradan vatandaşı… Sırf cenaze namazına katılmak için kar-kış dinlemeden şehir dışından geleni…  Nizamettin Dereli hoca, alışıla gelmişin dışında cemaat yerine mevtaya herkesin huzurunda soruyor; “Bunu nasıl yaptın Hayrullah Tıfıl” Ve ilgi ve sevginin nasıl başarıldığını dili döndüğünce aktarıyor… “Böyle olmak gerekir” mesajı da gönderiyor biz cemaate… Karaelmas Mahallemizin gülü, Zonguldakspor’un maskotu, Zonguldak’ın simgesi, herkesin Hayrullah abisi… Bir insanın para ve mevki sahibi olmadan bunca insanı hele hele bu karda kışta cenazesine toplayabilmesi ayrı ders alınması gereken konu olsa gerek… Kimilerinin “Deli” gözüyle baktığı Hayrullah Tıfıl, öylesine vefalı öylesine candandı ki onun diyaloğunu yaşayıp da neşelenmemek elde olmazdı… Yaklaşık bir ay önce Lüleburgaz’daki amcamı, Bursa’daki amca oğlunu aratmış ve yıllar öncesinin hatıralarını tekrarlayarak özlem gidermiş, bir araya gelmek istediğini dile getirmişti… Yaklaşık 30 yıl öncesinin hatıralarını hiç unutmayacak kadar vefalı, her karşılaştığı kişiyle gönülden konuşacak kadar candandı… Sözün özü; Yaşarken bizi gülümsettiği ve vefayı hatırlattığı gibi vefatında da “Mevki-makam nafile, insan olmak gerek” mesajını gönderdi… Anlayana… İyi ki vardın Hayrullah abi… Bizim hatıralarımızda hoş bir seda, geleceğimize ders oldun…   *** [ilgiliMakale icerik_id="47803"]