Unut demiyorum elbette, unut demek en kolayı.
Alışırsın zamanla...Zaten,insan oğlu neye alışmıyor ki bu hayatta?...
Ölüme, ayrılığa, hüzüne, zamansız gidişlere,elvedalara, dostun attığı kazıklara vs... alışıyor işte.
Alışmasan bile, alışmış gibi yapıyorsun.Belki, beylik bir söz ama, hayat devam ediyor, sen ne dersen de...
Yine de, yorgun ve karanlık gecelerden tek başına sabaha çıkmış, yüreğinin orta yerine, kazık çakıp gidenleri de yok sayıyorsun.
İnsan yüreği, öyle büyük yangınları söndürüyor ki...
Zaman içinde, o kadar güçlü ve deli dolu yüreğe sahip olduğuna sen bile, inanamıyorsun.
Öyle kolay değil ki, bir zamanlar sevdiğin, değer verdiğin, gözünden sakındığın birisini, bir çırpıda kalbinden, geçmişinden, anılarından kısacası benliğinden atabilmek.
İşte, buna da, zamanın içinde, o acıyı yüreğinin en kor yerinde yaşayarak alışıyorsun.
Sonra, yalnızlık en güçlü silahın oluyor.Gerçekten sevgiye ve aşka layık olan kadınların, yeşil başlı telli ördekler gibi, çok uzak ellere gittiğinin farkına varıyorsun.
Yani,yok saymayı da, alışmayı da ondan, onlardan öğreniyorsun.
Murat İleri