Üç gün geçmez ki dizlerimize vura vura ağladığımız o stresli durumu unutur gene hayatın renkli spotları altında vur patlasın çal oynarız. Ta ki yeni bir hastalık, yeni bir ölüm, ayrılık, hicran gelinceye kadar.
Ölüm...
Bazen ismi okunduğunda "boşver ya şu konuyu geçelim" denilecek kadar korkulan, irkilenilen bir konu
Tevbe Suresi 116. ayet:
“Bilesiniz ki göklerin de yerin de hükümranlığı Allah’ındır. Yaşatan O’dur, öldüren O’dur. Allah’tan başka sizin için ne bir dost ne bir yardımcı vardır.”
Elbette ve amenna öldüren de O, yasatacakta O'dur. Bildik biat ettik.
Bir anne minicik evladının ölümünü, yüzüne gülerek bakar. Tam teslimiyet içerisinde evladını emanetin sahibine, evladının; minik sevdiğinin, can parçasının ecelini merdâne şekilde karşılar. Tam bir tevekkül ve teslimiyet içinde.
Cenâb-ı Hak, rahmet eylesin ve onlardan ebeden râzı olsun.
İşte o anne, ve bir gassalın yaşadığı gerçek, ibret alınacak bir hayat hikayesi, buyrun ben dahi bir kez daha okuyalım.
Çocuk cenazesi dedim ya etkiliyor, zaten içeri aldıktan sonra etkilenmiş bir haldesin, donmuşsun.
7 yaşında bir delikanlıdan bahsediyorum, kıyamıyorsun çevirmeye kıyamıyorsun, o kadar güzel bir vucudu, o kadar güzel bir yüzü var ki yıkama biter bitmez o ana böyle denk geldi.
Annesi içeri girdi çok soğukkanlı,
-Hocam vedalaşsam olur mu? -Buyur kardeşim dedim, onunla vedalaşmaya başladı.
-Evladım, seni 7 yaşına getirdim, Allah seni bize ikram etti. Boynumuz kıldan ince, veren 0, alan O.
Allah seni bizden aldı, sen bize şefaatçı olacaksın değil mi evladım?
Aklım birdenbire böyle uçuverdi, annesi ile o çocuğun muhabbetini gözlerimin önüne getirdiğimde şu göz kapaklarım çok ağır geliyor.
Diyor ki bunları kapat, şu dünyanın hiç bir şeyimi görme. Boş dünya, fani dünya. Üç günlük dünya.
Söylenecek çok şey var. Lakin sözün en güzelleri ile bitirelim.
“LEZZETLERİ AÇILAŞTIRAN ÖLÜMÜ ÇOK ZİKREDİNİZ. ” (Tirmizi, Zühd 2)
Selâm ve dua ile
Bülent Ertekin